Kendimden nefret ediyorum şu günlerde, her sabah huzursuz,keyifsiz uyanıyorum. Her şeye üzülüyorum, reklam izlerken ağlar mı bi insan ya, ben ağlıyorum. Komedi filmleri bile ağlatabiliyor beni şu sıra..
Kendimi insanlara inandıramıyorum sanki, sanki ben çok kötüyüm,yanlış ve yalnızım sanki.
Kafamı dağıtmak için bol bol kitap okuyorum. Dışarı bile çıkmıyorum, çıkasım gelmiyor hiç. Depresif bi havadayım yani.
Her yaptığım hata sanki, hata olarak görüyorum çoğu şeyi. Psikolojim bozuldu galiba sanırsam, her sabah güne gülerek başlayan,mutlu,güleç bir insanken şu sıralar sabah uyandığımda aynada gördüğüm ben ben değilim zira.
Hiçbir şeye yetişemiyorum sanki, sevgilimle ilgilenemiyorum, kardeşimle ilgilenemiyorum, yetişemiyorum hayata sanki .. Üzmek istemediğim halde insanları üzüyorum. Tartışmak istemiyorum artık, yoruluyorum, atlatamıyorum. Güzel şeyler yapmak istiyorum, planlar programlar yapıyorum, süprizler hazırlamaya çalışıyorum. Bir şey çıkıyor ve yapamıyorum.
Çok özlüyorum artık, sanırım bu beni çok yıpratıyor. Göremediğimde zaman geçiremediğimde, birşeyler paylaşamadığımda çok sinirleniyorum. Onun benle azcık ilgilenmediğini gördüğümde bozuluyorum, hem de nasıl..
Doyamıyorum ben ona. Benim sorunum bu.
Paylaşamıyorum.
Yanımdan ayrılmasın istiyorum, koca evrende yapayalnız hissediyorum bazen kendimi, o yanımda yoksa. İlle fiziki anlamda düşünmemek lazım, ille elimi tutuyor olmasına gerek yok, ruhen yanımda olsun yeter diyorum çoğu zaman.
Küsüyorum o yoksa, küsüyorum ona ve kendime,çoğu zaman insanlara.
O küçücük yüreğinde bana bir yer ayırmış, bir nebzede olsa yerimden kımıldamak istemiyorum,daha'larında gözüm.
Ama o bunları anlamayıp başka şeyler çıkarıyor altından. Çok üzülüyorum, çok.
Bazen ne yapacağımı bilemiyorum.
Öyle bir zamanda, öyle bir yaşımızdayız ki zamanımızı böyle küçük şeylerle harcayıp mahfediyoruz ya kahroluyorum.
Tık Tık
Şunları şuan yazmak bile huzursuz ediyor beni. Yine yine yeniden anlaşılamamaktan korkmak bu olsa gerek.
Kendimi insanlara inandıramıyorum sanki, sanki ben çok kötüyüm,yanlış ve yalnızım sanki.
Kafamı dağıtmak için bol bol kitap okuyorum. Dışarı bile çıkmıyorum, çıkasım gelmiyor hiç. Depresif bi havadayım yani.
Her yaptığım hata sanki, hata olarak görüyorum çoğu şeyi. Psikolojim bozuldu galiba sanırsam, her sabah güne gülerek başlayan,mutlu,güleç bir insanken şu sıralar sabah uyandığımda aynada gördüğüm ben ben değilim zira.
Hiçbir şeye yetişemiyorum sanki, sevgilimle ilgilenemiyorum, kardeşimle ilgilenemiyorum, yetişemiyorum hayata sanki .. Üzmek istemediğim halde insanları üzüyorum. Tartışmak istemiyorum artık, yoruluyorum, atlatamıyorum. Güzel şeyler yapmak istiyorum, planlar programlar yapıyorum, süprizler hazırlamaya çalışıyorum. Bir şey çıkıyor ve yapamıyorum.
Çok özlüyorum artık, sanırım bu beni çok yıpratıyor. Göremediğimde zaman geçiremediğimde, birşeyler paylaşamadığımda çok sinirleniyorum. Onun benle azcık ilgilenmediğini gördüğümde bozuluyorum, hem de nasıl..
Doyamıyorum ben ona. Benim sorunum bu.
Paylaşamıyorum.
Yanımdan ayrılmasın istiyorum, koca evrende yapayalnız hissediyorum bazen kendimi, o yanımda yoksa. İlle fiziki anlamda düşünmemek lazım, ille elimi tutuyor olmasına gerek yok, ruhen yanımda olsun yeter diyorum çoğu zaman.
Küsüyorum o yoksa, küsüyorum ona ve kendime,çoğu zaman insanlara.
O küçücük yüreğinde bana bir yer ayırmış, bir nebzede olsa yerimden kımıldamak istemiyorum,daha'larında gözüm.
Ama o bunları anlamayıp başka şeyler çıkarıyor altından. Çok üzülüyorum, çok.
Bazen ne yapacağımı bilemiyorum.
Öyle bir zamanda, öyle bir yaşımızdayız ki zamanımızı böyle küçük şeylerle harcayıp mahfediyoruz ya kahroluyorum.
Tık Tık
Şunları şuan yazmak bile huzursuz ediyor beni. Yine yine yeniden anlaşılamamaktan korkmak bu olsa gerek.
Yorumlar
Yorum Gönder