Hassas Yetişkinin Hayat ile İmtihanı

Haklı olmakla haksız olmak arasında ince bir çizgi var, bence.
Uzun uzun düşünüp içinden çıkamadığım olaylar olduğunda, bir adım geri atmak ve çerçeveye dışarıdan bakmak hep işime yarar.
Oradan da baksan buradan da baksan öteden de beriden de baksan duyguların aynıysa, hissettiklerin aynıysa net ve dik dur kıvırcık. dedim kendime bugün.. Öyle ya da böyle, hissettiğim ortada.

Tabi ki hatalarım var,
Benim temelde ki sorunum; başkalarının düşünce ve tavırlarını fazla önemsemek. Gerçekten bak.
Böyle yetiştirilmişim, daha minnacık bir kıvırcıkken birisi bana 'el alem ne der' demiş ve ayarlarımı bozmuş olmalı ki, aslında bu beni iyi insanların yetiştirdiğini göstermez mi..
Beni başkalarının ne düşündüğünü önemseyecek kadar hassas yetiştirmişler. 
Değil mi ki onca zaman her gün tekrar tekrar aynı kareye bakıp, bir tek insanın beni anlar da bir adım atar, ha oldu ha olacak diye bekleyişlerim, aylarca.
Birikir birikir birikir.. kimse anlamaz, bir patlarsa kendi ruh sıhhatim için iyi olmaz. Netleşirim, sertleşir içerim.

Beni anlamaları için onca zaman verdiğim insanlar, verdiğim değeri bile göremeyecek kadar körse, a ben ne yapayım ,nerelere gideyim ..

Ama huzur bulmak için sınırları koymak gerekirmiş.

Benimsenmiyorsan eğer, yapacak bir şey yok.

Her şey süper ya, bu da süper olur diye sanmış idim, mükemmelliyatçı yapıma tüküreyim !
Malesef herkes herkese aynı duyguları hissetmiyor, aynı yapı mı ? aynı farkındalık mı ?
Mümkün değil.

E be kıvırcık, bunları biliyorsun da kendini ne üzüyorsun günlerdir.
Zorlayamazsın insancıkları, kim ne isterse yapsın bırak.

Önemli olan değişen tavırlara göre, dümen kırmamak.

Aynı kulvarda bile değiliz, neden kendimi bu kadar hırpalamak ?
İç sese cevap versin biri !
Verdiğin değere karşılık görememek bunun cevabı.

Yolumuz uzun, öğrenecek, görecek, geçirecek daha çok şey var, kendimi bazen öyle çok eksik hissediyorum ki;
Hayat bir ters yaptığında, küçük kız gibi çekilip kenara ağlamak ağır geliyor artık bu bünyeye.
Hepsi bu, ağır geliyor.